Bazen susar kalırsın. Bir nedeni olmadan. Sadece sessiz kalakalırsın…
İçinde mutluluk’ ta huzurda vardır aslında. Ama dedim ya bazen susa kalırsın.
Son günlerde böyle bir suskunluk…
Sordum geçende kendime, ne oluyor sana böyle diye.
Ardından bir telefon. “Sen evde değilsindir kesin ama, bir sorayım dedim, müsaitsen biraz yürüyüş yapalım mı?
Suskunluğu’ mu bile sorgulatmadınız’ ya ne diyeyim ben, sana size. Neden mi size; çünkü bir başka telefonda da yine aynı benzer cümleler.
Hemen yeni bir sorgu
Sonra bir ses … Sana verilen bu hayatla sen suskunluğu haketmiyorsun. Evet haketmiyorum. Haftanın yoğun iş temposunun yanı sıra, dans kursu, pilates, gün aşırı yaptığım 2 saat’lik tempolu yürüyüş, sokak kedilerinin karnını doyurmak ve her doyum sonrası sevgi meşgalesi…
Sonra bir duş, ayaküstü atıştırmalar, saç baş ve makyaj. Topuklu ayakkabılarla kombin’ de tamam.
Liman’ da gece gezmesine eşlik edecek arkadaşlar çoktan yerlerini aldılar bile…
Haftanın 7 günü olmasa’ da 5 ‘i böyle.
Duş yapabildiğim bir vücut, makyaj yapabildiğim bir el kol, topuklu ayakkabı giyebildiğim bir ayak, sorumlu hissettiğim sokak kedileri, gezebildiğim eğlenebildiğim bir çevre, bir eğlence, bir doğa…
Ve üstesinden gelebildiğim, yoğun iş temposu ’da cabası üstelik.
Hepsini geçtim, bu hayatta en önemlisi, kimseye muhtaç olmadan yaşıyor olabilmek. Ne büyük huzur, mutluluk, keyif ve ne büyük bir zenginlik oysa…
Belki de bir çok insanın bu hayatta gerçekleştiremeyeceği hayalleriydi bunlar …
Ve yine bir ses ” nankörlük yapma!”
Evet nankörlüktü yaptığım.
Peki neydi o geçenlerdeki suskunluk!
Yok öyle bir şey hadi gülümse ve devam et..